Folkearth - Songs of Yore

He who holds virtue sacred,
He who loves the Fatherland,
He who fights for his people,
He who surrender to none...

Τους Folkearth δύσκολα θα τους χαρακτήριζες μουσικό συγκρότημα με την στενή έννοια του όρου. Περισσότερο μοιάζουν με συστράτευση μουσικών από διαφορικές χώρες και σκοπό την διατήρηση και διάδοση της πολιτιστικής ταυτότητας της Ευρώπης. Οργάνωση; Μπα, μάλλον πολιτιστικός σύλλογος με μαχητικές τάσεις και διακηρύξεις. Για του λόγου το αληθές, απαριθμεί καμιά εκατοστή(ανάμεσά τους κι αρκετούς Έλληνες)!!! μέλη-μουσικούς, ενώ μόνο μέσα στο 2008 έχουν κυκλοφορήσει τρεις (!!!) δίσκους.

The wheel of the sun is carved on my shield
And so the runes of Thor on my sword!
Odin's blood has blessed my spear
Invisible I am.

Το ''Songs of Yore'' είναι το ενδιάμεσο (απ' τα τρία φετινά) και σίγουρα το πιο ενδιαφέρον. Γιατί; Οι υπόλοιποι δίσκοι των Folkearth υπάγονται στην κατηγορία Viking/Folk/Pagan metal. Παρά τις όποιες καλές προθέσεις από την πλευρά τους και την όποια καλή διάθεση από την δική μου, not my cup of tea. Απεναντίας στο S.O.Y. ακολουθούν την ακουστική οδό. Εκεί που οι επιδόσεις τους είναι minimum αξιοπρόσεκτες. Στα ένδεκα τραγούδια του δίσκου παρελαύνουν ύμνοι μάχης, έρωτας, πόλεμος, όνειρα, λυρισμός, φυσιολατρεία, επικλήσεις στους θεούς, τιμή, ανδρεία, ιπποτισμός, μύθοι κι ιστορικά γεγονότα.

Summer breeze blowing

through their name,
Wild horses of the
purest breed! Ride!

Ποιας Ευρώπης όμως; Όχι της Ευρώπης του Ντελόρ που προέκυψε με παρθενογένεση στα 812 μ.χ. Ούτε της μηδενιστικής σύγχρονης. Και φυσικά όχι της Ευρώπης ως γεωγραφικός όρος νοούμενης. Η οπτική τους πηγάζει απ' τον προχριστιανικό πολιτισμό της παγανιστικής Ευρώπης, χωρίς να απορρίπτεται συλλήβδην η μεταγενέστερη πορεία. Μουσικά το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο: γνωστά μα και ξεχασμένα όργανα, η παράδοση των βορείων (κυρίως) λαών, θα θυμίσει ίσως Cruachan, τις ακουστικές στιγμές των Bathory, Dead Can Dance, φυσικά Pazuzu.

What glory remains
of the ancient days?
What songs will be sung

in the days and years to come?

Το ''Remember Hastings'' μου 'φερε στο νου τους (θεούς) Hammers of Misfortune λόγω των φωνητικών της Βαλκυρίας Hildr. (Το ίδιο θέμα ενέπνευσε και τους Thy Majestie στον concept δίσκο Hastings 1066.) Το Iron Wolf μου θύμισε Wotan μάλλον εξαιτίας των φωνητικών γραμμών. Το Charles Martel ξεχωρίζει απ΄ τα υπόλοιπα: ουσιαστικά πρόκειται για μουσική δωματίου. Τσέλο και φωνή (και τί φωνή, τα σέβη μου Χριστίνα).

He was brave, he was bold, (he was)
In love with the daughter of his lord
She would not have him
She would not care
So he went afar to win her hand...
...
But bereft of love
He turned to god
And shut himself
Away from men.

Ο δυστυχισμένος ιππότης (forlorn knight) συνεχίζει την αναζήτηση μέσα από αρχαίες μελωδίες, παραδοσιακές φόρμες, πλούσιες ενορχηστρώσεις, σύγχρονους τροβαδούρους. Με σεβασμό στο παρελθόν, με βλέμμα στο μέλλον. Και κυρίως μνήμη:

Remember that terrible day of swords,
Remember the warriors whose lives were lost-
Remember Hastings and shed a tear for it's ghost!