Στο μοναχικό, ανήλιαγο, δύσβατο μονοπάτι της υπαρκτικής αναζήτησης η θλίψη είναι η μοναδική συντροφιά. Μητέρα, αδερφή, ερωμένη, το αιώνιο θηλυκό στον μικρόκοσμο του γκρίζου.
Χαμογελάει χωρίς να κουνά τα χείλη, κλαίει δίχως να δακρύζει, φλυαρεί χωρίς να μιλάει. Είναι όμορφη μα όχι λαμπερή, λεπτεπίλεπτη αλλά όχι ασθενική. Δίνει χωρίς να θέλει, παίρνει δίχως να ζητάει. Και πάντα συνοδεύει, ποτέ δεν προπορεύεται.
Κι όταν βρει τον εκλεκτό δεν τον αποχωρίζεται ούτε τον μοιράζεται... Σαν θέλει ν' αναπαυτεί προτιμά τα βάθη της θάλασσας. Το νερό είναι η ουσία της ύπαρξής της, η ψυχή της είναι υγρή.
Ξανά στο ίδιο μονοπάτι. Από το μαύρο της ανυπαρξίας στο άσπρο του απολύτου φωτός κι απ' την ανάποδη. Μόνο μαύρο και άσπρο, κανένα άλλο χρώμα. Το βασίλειο του γκρίζου και των αποχρώσεών του.
Μα στα δύο άκρα δεν μπορεί να φτάσει. Μία από τις κατάρες της, προνόμιο των εραστών της... Δες την, κινάει προς το φως. Ξεμακραίνει, χάνεται στο βάθος... Το χρώμα της αλλάζει διαρκώς στο πιο φωτεινό.
Βλέμμα χωρίς ελπίδα, ακροβατεί ανάμεσα στην μελαγχολία και την χαρά. Κουράστηκε απ' τον ρόλο της. Θέλει να νικηθεί. Το τέλος της αθωότητας. Η καταιγίδα στο μεσοκαλόκαιρο. Τα κύματα που καλούν.
Ναι, καλούν. Θ' ανταποκριθεί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Νίκησε την λήθη μα έχασε το παιδί και τον ιππότη...
Χαμογελάει χωρίς να κουνά τα χείλη, κλαίει δίχως να δακρύζει, φλυαρεί χωρίς να μιλάει. Είναι όμορφη μα όχι λαμπερή, λεπτεπίλεπτη αλλά όχι ασθενική. Δίνει χωρίς να θέλει, παίρνει δίχως να ζητάει. Και πάντα συνοδεύει, ποτέ δεν προπορεύεται.
Κι όταν βρει τον εκλεκτό δεν τον αποχωρίζεται ούτε τον μοιράζεται... Σαν θέλει ν' αναπαυτεί προτιμά τα βάθη της θάλασσας. Το νερό είναι η ουσία της ύπαρξής της, η ψυχή της είναι υγρή.
Ξανά στο ίδιο μονοπάτι. Από το μαύρο της ανυπαρξίας στο άσπρο του απολύτου φωτός κι απ' την ανάποδη. Μόνο μαύρο και άσπρο, κανένα άλλο χρώμα. Το βασίλειο του γκρίζου και των αποχρώσεών του.
Μα στα δύο άκρα δεν μπορεί να φτάσει. Μία από τις κατάρες της, προνόμιο των εραστών της... Δες την, κινάει προς το φως. Ξεμακραίνει, χάνεται στο βάθος... Το χρώμα της αλλάζει διαρκώς στο πιο φωτεινό.
Βλέμμα χωρίς ελπίδα, ακροβατεί ανάμεσα στην μελαγχολία και την χαρά. Κουράστηκε απ' τον ρόλο της. Θέλει να νικηθεί. Το τέλος της αθωότητας. Η καταιγίδα στο μεσοκαλόκαιρο. Τα κύματα που καλούν.
Ναι, καλούν. Θ' ανταποκριθεί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Νίκησε την λήθη μα έχασε το παιδί και τον ιππότη...
Drapeline, drapeline... you're the sea within I flow
hatesmile, hatesmile... distant waters filter through
frontlines, frontlines... frowning joy parade to you
redsky, deadsky... you're a shelter I refuse, I hide...
... a joyful surface dance.... so unconditional
we walked the streets at night
fireworks in summerrain
and how I wish the rain to fall again
a wave to flood my life
distant seats on concrete fields
and how I wish I could not care at all
elate the open mind
trustful wounds revealed to bleed
and how I wish my blood to flow away
I walk the streets at night
leaving miles forever gone
afraid I'll never be a child again...
Εξαιρετικά αφιερωμένο σ' έναν άγγελο που αναδύθηκε φεγγάρι λαμπρό ολόγιομη σελήνη στα σκοτάδια του μυαλού μου και φώτισε πτυχές θαμμένες, ξεχασμένες... Το σ' ευγνωμονώ φαντάζει λίγο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου