The white knight & the wounded sword

Ο Πολέμωνας κάλπαζε σκυφτός. Χαμένος σε σκέψεις κι αντικρουόμενα συναισθήματα. Προσπάθησε να τα βάλει σε τάξη, να τα ερμηνεύσει λογικά. Νικητής και ηττημένος συνάμα. Η πανοπλία κομματιασμένη, το ξίφος σπασμένο.

"Μμμ, όχι σπασμένο, τραυματισμένο είναι η σωστή λέξη", σκέφτηκε. Η επαφή με τον κόσμο πάντα τον ενοχλούσε. Ένοιωθε να "σβήνει", να γίνεται ένα μ' αυτούς. Ακάθαρτος αυτή η λέξη του ήρθε πρώτη στο μυαλό ξυπνώντας του ντροπή ξεχασμένη.

Ένοιωθε την αλλαγή πάνω του. Μα αδυνατούσε να την καταλάβει. Φλογισμένες σκέψεις πύρωναν το μυαλό του. Ο πόνος ήταν κατάφαση νίκης. Έτσι το αισθανότανε, μα πως να το εξηγήσει! Μία η λύση, ο σοφός γέρος, ο παλιός δάσκαλος. Ναι αυτός ίσως μπορεί...

Ξεστρατίζει απ' το θλιμμένο μονοπάτι που οδηγεί στο κάστρο της μελαγχολίας. "Που νά 'ναι άραγε;" αναρωτιέται σιωπηλά. "Σε ποιά βουνοκορφή, σε ποιό ρουμάνι να κατοικεί το κουρασμένο του κορμί και τ' αρχαίο του πνεύμα;"

Μα η απάντηση ήταν προφανής. Έχοντας περάσει όλα τα στάδια της μύησης δεν θα μπορούσε παρά να βρήκε καταφύγιο στο Όρος της Χαρμολύπης.

"Ποιός ταράσσει την ηρεμία μου;" ακούστηκε η γερασμένη φωνή. "Ποιός ενοχλεί την γαλήνη και την ιερή ησυχία τούτου του άγιου μέρους; Ποιός μπόρεσε να δει το βουνό πίσω απ' την οντολογική ομίχλη και να βρει το μονοπάτι πέρα απ' τα ακάθαρτα νερά του ποταμού της λήθης;"

"Κάποιος που τον δίδαξες αρκετά καλά γέροντα", αποκρίθηκε ο Πολέμωνας. "Μπορεί να μην είμαι ακόμη ο αετός που θα κατοικήσει στην κορφή του όρους, μα πρόσβαση έχω χάρη στον δάσκαλό μου."

"Τη γνωρίζω τούτη τη φωνή κι αυτό το ύφος. Πίσω σε χρόνια αρχαία που έψαχνα να διδάξω τους εκλεκτούς. Μην πέσουν σε λάθος δασκάλους και χαραμίσουν το τάλαντο. Εσύ είσαι Πολέμων;"

"Ναι δάσκαλε, συντρέχουν λόγοι και πράγματα που επικαλούνται την σοφία σου, υπερβαίνουν τις δυνατότητές μου. Τί μου συμβαίνει;"

"Μοριακή μετάλλαξη", απαντά ο γέροντας.

"Δηλαδή;"

"Πεθαίνεις και ξαναγεννιέσαι. Αλλάζεις μα μένεις ο ίδιος. Μεταμορφώνεσαι σε κάτι που το κουβαλάς μαζί σου από μικρός."

"Σε θυμάμαι, πάντα λάτρευες τα αινίγματα δάσκαλε! Μονάχα έδειχνες ποτέ δεν έλεγες. Και εξηγούσες χωρίς να πεις κουβέντα. Μα τούτο απαιτεί ανάλυση."

"Δεν σου λέω κάτι που να μην γνωρίζεις, αλλά αφού περάσανε τα χρόνια κι αμβλύνθηκε η διάθεσή μου για παιχνίδι ας γίνω πιο σαφής: πεθαίνει ο Μαύρος Ιππότης και γεννιέται ο Λευκός."

"Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποιός το αποφάσισε; Γιατί δεν ρωτήθηκα; Είναι βελτιωτική διαδικασία εξέλιξης ή πρόκειται για απλή αλλαγή όπως σε μία παρτίδα σκάκι; Έγινα από μαύρο πιόνι λευκό;"

"Πολλά τα ερωτήματα Πολέμωνα και δεν είναι η στιγμή για όλες τις απαντήσεις. Δέξου μονάχα τούτο: δεν είσαι αμέτοχος σ' αυτά που σου συμβαίνουν και η μετάβαση συνιστά αναβάθμιση. Σου αρκούν για την ώρα." Ο γέρος έμοιαζε να έχει κουραστεί από την κουβέντα.

"Μη με σχολάσεις ακόμη δάσκαλε, γιατί Λευκός;" επέμεινε ο Πολέμωνας.

"Γιατί υπηρέτησες το φως ακόμη κι όταν συμμαχούσες με τις δυνάμεις της νύχτας. Ακόμη κι όταν ζούσες σε ανήλιαγα μέρη. Ακόμη κι όταν κάλπαζες στο σκιερό μονοπάτι. Γιατί ξέφυγες απ' τα νύχια της σκοτεινής κυράς και την σαγήνη της γκρίζας κόρης. Η πανοπλία με τα επτά δέρματα της μοναξιάς κομματιάστηκε από 'να βλέμμα της Πριγκίπισσας της Αυγής, η ασπίδα της αγάπης ράγισε απ' το βέλος του Έρωτα και το σπασμένο σπαθί του μίσους..."

"Μην το λες σπασμένο, τραυματισμένο είναι!" φώναξε ο Πολέμωνας.

"Ναι, δίκιο έχεις. Θα θρέψει την λαβωματιά του. Μεταμορφώνεται μαζί σου. Αυτό θα σε συντροφέψει στο καινούριο μονοπάτι σου. Χρησιμοποίησέ το σοφά." Μ' αυτά τα λόγια τον αποχαιρέτησε και κατευθύνθηκε στην μοναξιά του να στοχαστεί τα μελλούμενα.

"Έχε γεια παλιέ μου δάσκαλε. Σοφότερο άνθρωπο δεν γνώρισα. Εύχομαι να ξανασυναντηθούμε πριν το τέλος του χρόνου", τον ευχαρίστησε ο Πολέμωνας βλέποντάς τον να ξεμακραίνει μέσα στην αγνότητα της άσπρης φορεσιάς του ανακατεμένη με τα κατάλευκα μακριά μαλλιά.

Ψιθύρισε στ' αυτί του αλόγου κι άρχισε να καλπάζει. Είχε τόσα στο μυαλό του. Έναν καινούριο κόσμο να οικοδομήσει. Από την αρχή. Νέα δεδομένα, νέες προκλήσεις, νέοι αγώνες. Μα, τούτη τη φορά, όχι μόνος. Που να είναι η Πριγκίπισσα της Αυγής άραγε;