Πρωτοχρονιάτικο

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.

Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.

Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι».

ΥΓ1. Αντί θλιβερών κι ανούσιων ευχολογίων, ποίηση. Το Πρωτοχρονιάτικο φέρει την υπογραφή του Κώστα Βάρναλη. Σκεπτόμενος να γράψω κάτι σχετικό με την αλλαγή του χρόνου προτίμησα "να φάω απ' τα έτοιμα". Το ποίημα περιγράφει ακριβώς όσα ήθελα να πω. Άλλος τρόπος, άλλες λέξεις, ίδιο στην ουσία. Ο Βάρναλης σε μία από τις αντρειωμένες του (όπως τις χαρακτηρίζει ο Λιαντίνης) στιγμές βροντά κι αστράφτει.

ΥΓ2. Ξόρκισα τον παλαιό χρόνο και υποδέχθηκα τον νέο με τις μαγικές μελωδίες της 9ης συμφωνίας του Μπετόβεν η οποία στην πάροδο του χρόνου "βαπτίσθηκε" ως Ωδή στη Χαρά επειδή σ' ένα σημείο μελοποιεί τ' ομότιτλο ποίημα του Σ(χ)ίλλερ. Η αισιοδοξία της ας αλαφρύνει το βάρος...