Μακάριοι οι νυσταγμένοι

Η ώρα του κόσμου. Η γιορτή της δημοκρατίας. Η κυριαρχία του λαού. Ξέχασα κάποιο απ' τα κλισέ; Αρκετά, ε;;; Είναι που δεν παρακολουθώ ραδιόφωνα / τηλεοράσεις κι όλα εκείνα τα ''ψυχαγωγικο-ενημερωτικά'' μέσα που ... άστο καλύτερα, δεν είναι της παρούσης. Αποφάσισε ο κυρίαρχος λαός; Όλος αυτός ο ''απέραντος θίασος μεθυσμένων'' , ο ''ανόσιος όχλος'' του Οράτιου και οι ''πλείστοι άνθρωποι κακοί'' του Βίαντα και του Ηρακλείτου; Και τώρα τί, ανθρωπάκο; (Παρμένο από διήγημα του Μαρκ Κλίφτον όπου, το ερώτημα, εκτός από τίτλος είναι και επίλογος.)

Τό 'γραψα στις περασμένες Ευρωεκλογές το επαναλαμβάνω : ''Κάθε φορά που έχουμε εκλογές μου 'ρχεται στο νου ο Νίτσε : Ο κοινοβουλευτισμός, δηλαδή η επίσημη άδεια να διαλέγουμε ανάμεσα σε πέντε μεγάλες πολιτικές γνώμες, αποκτά τελικά την εύνοια εκείνου του πλήθους των ανθρώπων που θα θέλανε πολύ να φαίνονται ανεξάρτητοι, προσωπικοί και να παρουσιάζονται σαν άνθρωποι που παλεύουν για τις ιδέες τους. Μα κατά βάθος δεν έχει σημασία αν επιβάλουν στην αγέλη μία και μόνη ιδέα ή αν της επιτρέπουν πέντε ... όποιος δε συμμερίζεται καμιά απ' τις πέντε και στέκεται απόμερα, έχει πάντα όλη την αγέλη εναντίον του.''


Μελαγχολώ κάθε φορά που (ξανά) διαβάζω Περικλή Γιαννόπουλο. Αυτόν τον στοχαστή που, παρά τα σφάλματα και τα λάθη σε βασικά θέματα, κρύβει τόση Ελλάδα και τόση φλόγα μέσα του. Η λάμψη του συνεχίζει να τυφλώνει τους αδαείς, τους πολλούς. Πάντα επίκαιρος. Έγραφε σ' ένα άρθρο / δοκίμιο με τίτλο ''Προς τους καλλιτέχνας μας'' τ' οποίο δημοσιεύτηκε το 1903 στο περιοδικό ΑΝΑΤΟΛΗ :

''Οι καλλιτέχναι όλων των κλάδων - όπως και όλοι οι άλλοι Έλληνες - αναμένουν από τας κυβερνήσεις την διόρθωσιν των πραγμάτων. Αυτό είναι η εσχάτη βλακεία. Και δυστυχώς είναι βαθύτατα ριζωμένη εις όλα τα τωρινά κεφάλια. Και είναι ακατανόητον, πως άνθρωποι με κοινόν νουν, κυττάζοντες έναν έναν τους ανθρώπους της πολιτικής, είναι δυνατόν να περιμένουν το παραμικρότερο πράγμα από αυτούς. Καιρός να κοπεί πρόρριζα η ελπίς αυτή. Τίποτε δεν θα κάμουν ποτέ των οι πολιτικοί. Και οι πολιτικοί θα είναι οι τελευταίοι που θα ανθρωπισθούν, θα μεταβληθούν αυτοί, δια να μεταβάλουν τα πράγματα.''

Αν λησμονηθεί η ημερομηνία δημοσίευσης και - φυσικά - η γραφή (κρίμα που δεν γινόταν να γράψω το κείμενο στο πολυτονικό, είναι πιο όμορφο) δεν περιγράφει πλήρως το σήμερα; Ίδιες συνθήκες ακριβώς; Το αντιλαμβάνεσαι; Έχουν περάσει 106 χρόνια, ένας αιώνας. Ξαναρωτώ. Και τώρα τί, ανθρωπάκο;

''...Και καιρός να παύσουν τα μοιρολογήματα, τα χηρών και ορφανών εκφωνήματα και όχι ανδρών. Καιρός να παύσουν τα απελπίσματα και τα αναστενάγματα, η εποχή, η κοινωνία, η πολιτική, η κατάστασις και να αρχίσει ο αγών. Οι άνδρες ποτέ δεν κλαίουν αλλ' αγωνίζονται. Αγωνίζονται με αίμα και με πυρ. Και αγωνίζονται πρώτοι πρώτοι, και πρώτοι οι άνθρωποι των Ιδεών και των Τεχνών.''

Στον καιρό μας τα ίδια είπαν οι Manowar δια χειρός Joey DeMaio. Ήταν η εποχή που πολεμούσαν τον κόσμο (Fighting the World) :
Στο πανηγύρι του αστικού κρετινισμού δεν θα λάβω μέρος. Ως νέος Μπετόβεν αδυνατώ ν' ακούσω τα τραγούδια σας. Ως νέος Οιδίποδας αδυνατώ να ειδώ τις ''αλήθειες'' σας. Αδυνατώ να σας ξυπνήσω μα δεν θα κοιμηθώ κιόλας μαζί σας. ''Μακάριοι τούτοι οι νυσταγμένοι, γιατί σε λίγο θ' αποκοιμηθούν'' που 'λεγε κι ο Ζαρατούστρα.

Ο επίλογος ανήκει δικαιωματικά στον Περικλή Γιαννόπουλο, ο οποίος όχι μόνο διέγνωσε το πρόβλημα αλλά προτείνει, παροτρύνοντας όσους ξέφυγαν απ' το μαντρί :

''Σας βαρύνει, σας πιέζει, σας μαραίνει, σας μολύνει η κατάστασις αυτή, το περιβάλλον αυτό, ο αήρ αυτός. Βεβαίως, βεβαιότατα σας καταθλίβει την ψυχήν, σας ατονεί, σας ναρκώνει, σας μικραίνει, σας νεκρώνει. Αγωνισθήτε λυσσωδώς να μεταβάλετε το περιβάλον. Τί περιμένετε; Από ποιον περιμένετε; Από τους πολλούς, από τα πρόβατα; ...
... Εκτός της πολιτικής. Μακριάν της πολιτικής. Σαν άνθρωποι αυτόβουλοι, ελεύθεροι, ζωντανοί. ...''

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου