Περί εορτασμού εθνικών επετείων

Θεωρώ την αγάπη για την πατρίδα την υψηλότερη μορφή του έρωτα. Όπως έγραψα σε παλαιότερες εποχές : ''Μπρος στην πατρίδα η γυναίκα ακόμη κι η πιο όμορφη, η πιο σαγηνευτική χάνει όλη της την λάμψη μοιάζει ξόανο δίπλα στο άγαλμα της Ελλάδας που κανένας γλύπτης δεν τόλμησε να πλάσει. Ο έρωτας για την πατρίδα είναι ο πιο αγνός, ο πιο ανιδιοτελής, ο περισσότερο τίμιος. Όμοιος με τον έρωτα των Θεών για την Ιωνία στο Καβαφικό ποίημα.''

Ωστόσο αντιμετωπίζω τις εθνικές επετείους με μία αδιαφορία. Προσπαθώντας να εξηγήσω το -φαινομενικά- οξύμωρο κατέληξα στο συμπέρασμα πως όχι μόνο δεν μου προκαλούν ενθουσιασμό αλλά και οποιοδήποτε άλλο θετικό (ή αρνητικό) συναίσθημα. Απουσιάζει η συγκίνηση. Αφού ξεκαθάρισα μέσα μου πως αυτό δεν οφείλεται στ' ότι μεγαλώνω (μ' όλα όσα συνεπάγονται-δεν είναι της παρούσης) ούτε στ' ότι όσο απομακρυνόμαστε χρονικά απ΄ τα γεγονότα που γιορτάζουμε ασθενεί η μνήμη. Όχι.
Συνειδητοποίησα πως δεν σχετίζεται με την ουσία μα με τους τύπους. Δηλαδή όχι με το γεγονός αλλά με τον τρόπο που το γιορτάζουμε. Παρελάσεις, αγήματα, ''επίσημοι'', όλο αυτό το σκυλολόι : υπερήφανοι τοπικοί άρχοντες, παπάδες που ευλογούν τα νιάτα, πολιτικοί που μας εξηγούν το μήνυμα της ημέρας κάνοντας αυθαίρετες (και προφανώς ''συμφέρουσες'') αναγωγές στο σήμερα. Κείνη η ''Πρέβεζα'' του Καρυωτάκη πάντα επίκαιρη. Κι η άλλη, η ασπρόμαυρη ταινία των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου ''Ένας Ήρως με παντούφλες'' (στην οποία κάποια στιγμή θ' αναφερθώ διεξοδικά).

Παντελής απουσία έμπνευσης, φαντασίας, δημιουργίας, διάθεσης θα' λεγα εγώ. Βάζουμε ακόμη την μαθητιώσα νεολαία να παρελαύνει στον εικοστό πρώτο αιώνα. Παρότι τα συμπλέγματα και τα ''κουσούρια'' της κατοχής δείχνουμε να τα ξεπερνάμε τα μυαλά παραμένουν κολλημένα. Ας το ξεκαθαρίσουμε : η παρέλαση είναι για τους στρατιώτες και μόνο. Υπάρχει λογική εξήγηση γιατί παρελαύνουν οι μαθητές; Υπάρχει λογική εξήγηση γιατί (μετά από τόσα χρόνια μεταπολίτευσης) συνεχίζουμε να γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους φασιστικά;Στην αρχαιότητα όταν ήθελαν να τιμήσουν ημερομηνίες / γεγονότα διοργάνωναν αγώνες ποίησης, μουσικής, γυμναστικής. Αθλητικοί αγώνες και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις (π.χ. θεατρικές παραστάσεις) σχετικές με το θέμα του εορτασμού. Έτσι τιμάς τους πεσόντες. Όχι χεράκια πάνω - χεράκια κάτω, ένα στ' αριστερό - ένα στο δεξί. Το θέμα της κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων έχει τεθεί πολλάκις τα τελευταία χρόνια, αλλά... Κάποτε πρέπει να ξαναγίνουμε Έλληνες και στο δέρμα όχι μόνο στα κόκαλα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου